Mumları söndürdüğüm gibi ortaya çıkan mistik duman. Güya kokulu mumlar bunlar, öyleyse neden yanarken odama vanilya kokusu yaymıyorlar? Neden illa sönmeleri gerekiyor?
Masamı topladım. Bir kitabı düşündüğüm anda yanımda olmasına ihtiyaç duyuyorum. Bu yüzden etraf üst üste konmuş kitaplarla doluydu. Şimdi yalnız defterlerimi, bilgisayarımı ve takvimimi olduğu gibi bıraktım. Bir de köşede okuldan aldığım Browni kek duruyor. Bugün hasta hissettiğim için yiyemedim.
Böyle bir dönemde hasta olmak da mesele. Her yemek yedikten sonra öksüren ben, mütemadiyen başı ağrıyan ben, midesi bulanmadığı zaman şaşırıp kalan ben, bunları yanlışlıkla dile getirirsem, veyahut daha kötüsü, dayanılmayacak bir hale gelirlerse, insanları kendi sağlıkları için endişelendirdiğim için kederleniyorum.
11-12 yaşlarındaydım sanırım. Belki daha küçük. Anneme gidip şöyle söylemiştim: “Vücudumda herhangi bir noktanın ağrımadığı bir saniye bile geçirmiyorum. Bu normal mi?” Şaşırıp kalmış, “Nasıl yani?” demişti. “Mesela şu anda kendimi iyi hissediyorum. Ama kolum ağrıyor. Elbette dayanabilirim. Ama ağrıyor işte. Bu normal mi? Bak şimdi de başım ağrıyor. En sık başım ağrıyor zaten.” diye cevap verdim. Endişelendiğini görünce de hafifçe geri çekildim. “O kadar da ciddi bir durum değil.”
16-17 yaşlarındayken günlerce aralıksız süren baş ağrılarım başladı. Beynim ikiye ayrılıyor gibi hissediyordum. Her gözümü kapattığımda kendi siluetimin ve yanında diğer tüm objelerin küçüldüğünü görüyordum. Öyle hızlı küçülüyordu ki bunlar, ağrının yanına bir de baş dönmesi ekleniyordu. Belki abartıyordum bilmiyorum. Ama bir gün bir doktorun çıkıp bana şöyle demesini bekliyordum: “Siz şimdiye dek böyle mi yaşadınız? Oysa bu hiç normal değil. Bizler her gün acı içinde kıvranan yaratıklar değiliz, olmamalıyız. Ne kadar güçlüsünüz, bunca sene nelere katlanmışsınız.”
Gözümün bozuk olduğunu öğrenmeden önce herkes dünyayı biraz bulanık görüyor sanıyordum. Tabelaların rahatça okunabileceği gerçeğinden habersizdim. Herkes biraz zorlanıyor, herkes Burger King’deki menü fiyatlarını okurken gözlerini kısıyordu.
Böyle işte, baş ağrılarım için de gözlük gibi bir icat bekliyordum. Beni normal hissettirecek bir şey.
Vakit geçiyor, geçiyor, vakit daralıyor. Her şey çok gerçek.