Adam haftanın her günü yaşamak istemediğini fark ettiğinde henüz lisedeydi. Kız arkadaşıyla tartışmış, matematik sınavından beklediğinin altında not almıştı. Sigara yakmak için yanıp tutuşurken çakmak almaya gittiği bakkal onu reşit olmadığı için eli boş göndermişti. Akşamüstü otobüsü kaçırmış, eve yürüyerek gitmeye karar verdiğinde yağmur bastırmıştı. Geçim derdi olmadığından bir taksiye atlamış, taksinin lastiği patlayınca yağmur altında yürümeye razı olmuştu. Eve gelip de annesinin o yumuşacık yanaklarını görünce rahatlamayı beklerken ardı arkası kesilmeyen “Günün nasıl geçti? Yemek yedin mi? Niye saçın ıslak?” gibi sorular genç adamın midesini daha da bulandırmış, yaşamaktan bir hayli soğutmuştu. Sonunda yatağına uzanıp tavanla göz göze geldiğinde onu sahiden mutlu eden tek şeyin uyumak olduğunu fark etmişti. Bu dünyada yerini korurken bir başka dünyayla meşgul olmak, hareketlerinin sorumluluğunu almamak, tüm can sıkıcı meselelerden habersiz kalmak Allah’ın bir nimeti değil de neydi? Huzur verici rüyalar görme ihtimali de işi daha bir çekici kılıyordu. Gerçi o, hiç rüya görmemeyi, tamamen bilincini kapatmayı ve dünyayı bir süreliğine unutmayı yeğlerdi. Neyse ki yapısı gereği pek kâbus gören bir kimse değildi. Herhalde hiçbir şeyi üstüne düşünüp de içerleyecek miktarda önemsemiyor, günlerini yatağa girip de yorganı başına çekeceği anı beklemekle geçiriyordu. O halde neden bu kadar az uyuyordu?

Anı Müzayedesi’ne ilk kez geliyordu. Herhangi bir teklifte bulunmayacak olsa bile uzun yıllardır ziyaret etme niyeti vardı. Müzayede büyük insan işiydi onun için. Kıymetli eserleri incelemekten başka herhangi bir hususla ilgilenmeyen, yaşamını ve enerjisini yalnız bu uğurda harcıyor gibi görünen ‘kibar’ beyler ve hanımların yeriydi. Kendini bu tip etkinlikler için fazla toy bulduğundan, bir dostu ona eşlik etmesini rica edinceye dek bekledi.

Etrafta şık giyimli hanımlar büyük bir coşkuyla teklife sunulacak anılar üzerine tahminlerde bulunuyor, istisnalar olmakla beraber çoğu takım elbiseli beyefendi fikirlerini kendine saklıyordu. Fısıldaşmalara ve kısa kahkahalara katılan herkes aslında peşinde olduğu anılarla hiç ilgilenmiyormuş gibi yapıyor, karşı tarafın gözünde değerini düşürmeye uğraşıyordu. “Elvis’in son konserine gitmiş bir adam öbür tarafa göçmeden evvel anısını bağışlamış diyorlar. Ne komik! Kim buna para verir ki?”

Kanguru komitesi toplanmıştı ve başkanlığa henüz seçilmiş emekli subay Kanguru Memduh Bey elindeki deftere göz gezdirip çeşitli konular açıyor, kalabalık bir sonuca vardığında listede geride kalmış satırın sonuna tik koyuyordu. “Kanguru Murat’ın intihara yönelimi meselesine geçmeden evvel  sorunuz var mı?” Bir müddet bekledi. Kimsenin dudakları aralanmayınca boğazını temizleyip devam etti. “Öyleyse Kanguru Fevziye’nin evinin tesisat masraflarının komite tarafından karşılanması konusunda anlaştık. Devam edelim… Bildiğiniz üzere son iki ayda Kanguru Murat tam dört defa intihara teşebbüs etti. Öncelikle kendini bir ağacın dalına asmaya çalıştı fakat boyu fazla uzun olduğu için felaket kendiliğinden önlendi. Sonrasında eczaneden aldığı uyku haplarını içti. Saatlerce kalbi durmayınca durumdan şüphelenip kutularına baktı ve içtiği hapların yalnız vitamin olduğunu anladı. Meğer eczacı yanlış kutuyu vermiş. Böylece hayatta kalmayı başarmış. Aynı gün tekrar ölmeyi denemek için hemen şu arkanızdaki kayaya tırmanıp aşağı atladı fakat Kanguru Toygar’ın üstüne düştü. Toygar’ın durumu hala kritik… İçine doğduğu zorluklar yetmezmiş gibi birine zarar vermeyi kaldıramadığından Kanguru Murat, geçen gün kendini bir buzdolabına kapatmış ve soğuktan donarak ölmeyi denemiş. Buzdolabının fişinin takılı olmadığını bilmiyormuş. Yine bir mucize! Fakat bana kulak verin dostlarım. Kanguru Murat’ın azmi takdire şayan olsa da onu uğurlamak bize acı verir. Öyleyse bir çözüm bulmalı!”

Kişisel Fikirleri Olan Papağan birinin alıp da onu şaşaalı bir kafese koymasını çok istiyordu ama çenesini bir türlü tutamıyordu. Bu sene 20 yaşına basacaktı ve hala yanında kimsecikler yoktu. Çirkin olduğu da söylenemezdi doğrusu, sarı tüyleri hep kuaförden yeni çıkmış gibi kabarıktı. Kirpikleri deseniz, rimel sürülmüş gibi upuzundu. Gözleri öyle derin bakardı ki, delikanlı papağanlar onu görünce gagaları bir karış açılırdı. Fakat işte, konuşmaya başladı mı hiç susmazdı. 

Marjinal Ördek Kiko içeriden azimle kırmış olduğu yumurtasından o ufacık başını uzattığında annesinin yüzündeki gülümseme sönüverdi. Sevimli bir suratı vardı, doğru. Islak tüyleri zaten minik olan kafasını daha da basık gösteriyordu. Ağırlığı ortalamaydı ve perdeli ayakları babasına gurur verecek ölçüde genişti. Kendini devamlı geliştirmeye odaklanırsa her sene yaşadıkları çiftliğin hemen dışındaki gölde gerçekleştirilen Geleneksel Ördekler Arası Yüzme Yarışması’nda dikkate değer bir performans sergileyebilirdi. Güler yüzlü de bir hali vardı sanki. Öyle bakması zahmetli birine benzemiyordu. Ama annesi somurtuyordu işte. Yavrusunun geriye yatmış sarı tüylerindeki alışılmadık mavi kısım gözüne çarptığından söyleniyordu. 

Yağmura ve karanfillere

Ne kahve kokusuna ne anne şefkatine

Şiirlere inanmıyordu çocuk

Takım elbise almak için para biriktiriyordu

08.01.2022

Şehrin ışıkları yanıp sönüyor

Her çaresiz hayalperest

Biri ona göz kırptı sanıyor

Bir bakalım,

Pazartesi günü 14 ile 16 arası ayağımı burkabilirim

Onun dışında adımlarıma dikkat etmeliyim

Salı günü okuldan dönerken dilimi ısırabilirim

Konuşacağım biri yok, sessizce müzik dinleyebilirim

Not almam gereken günler geçtiğine göre

Çarşamba elimi incitebilirim

Eğer arzu edersem Perşembe ince giyinebilirim

Grip olduğumu anca iki güne hissederim

Bir zamanlar, dünyaya uyum sağlayamayan bir kız yaşardı.

Keşke bana uzaktan bakmak yerine yanıma gelseydiniz çünkü sahiden de sizi fark etmedim. Bir kitaba daldığımda başımı kaldırıp dünyada olup biteni fark edecek kadar açık bir zihinle etrafı incelemek bana uygun olmayan, kıymetli bir beceri. Gözlüklerimin camını sık temizleme alışkanlığım olmadığını biliyorsunuz. Zaten onları tozlu kaplarından çıkaralı da en fazla iki hafta olmuştur. Önümdeki buğudan seçmeye çalıştığım kelimelere öyle odaklanmıştım ki biraz ötede özlem dolu bakışlarla beni baştan aşağı süzen sizi fark etmedim. Bu yanlış anlaşılmaya oldukça müsait bir görüntüydü herhalde, sizi görmezden gelmiş gibi oldum. Bana içerlemenizi anlıyorum, fakat açıklamamı yapıp kendimi savunmaktan başka çarem yok. Sizin bana kızma lüksünüz var fakat benim kendime küs kalma lüksüm yok. Sonsuza dek yanımdayım çünkü. Başka birinin bedenine giremeyeceğim, kimsenin zihninden geçenleri duyamayacağım. Benim benden başka şansım yok, bu yüzden onu affetmek zorundayım.

Kış sabahları okula 1-2 saat erkenden gidip kapılar açılmadığı için bir çardağa oturup kitap okuduğum, zaman zaman da başımı ortadaki masaya yaslayıp düşüncelere daldığım bir dönem vardı. Güvenlik görevlisi yeni gelmiş oluyordu ve bahçedeki çimenler öğrencilerin ayakları altında ezilmediği zamanların tadını çıkarır gibi dondurucu havaya aldırmadan güneşleniyordu.

Aslında bu yaptığım, oldukça mantıksız bir hareketti. Paltomu unuttuğum için incecik hırkamla soğukta oturup okulun açılmasını beklemek için evden erkenden çıkmam yani. Oysa ebeveynlerim uyanıncaya kadar sabredip işe giderken beni bırakmalarını rica edebilirdim ya da bir sonraki otobüse binip diğer tüm öğrenciler gibi makul bir vakitte okula varabilirdim. Tüm bu zahmete katlanmam mantıksızdı, evet. Ama bir nedenim de yok değildi. Gerçi, hareketim gibi nedeni de saçmaydı. Bu yüzden açıklayıp sizi bunaltmayacağım.

Amatör İnsan yine masasının altında bir sonraki günden kaçıyordu. Biliyordu, yarın uyanması gerekecekti. Ve kalkması lazımdı, üstünü değiştirmezse olmazdı. Kum saatini ters çevirecekti. Kirli mutfakla karşılaşıp iç çektikten sonra kollarını sıvayacak ve en sevdiği şarkıyı mırıldanırken kafasında canlandırdığı anıya misafir olacaktı. Uzun zamandır görmediği, hayatlarındaki yeniliklerden hiç haberdar olmadığı arkadaşlarının seslerini hatırlayıp hatırlamadığını öğrenmek için hayali diyaloglar oluşturacaktı. Biri ona en sevdiği rengi soracaktı. Amatör İnsan da duraksayacaktı. “Herhalde biri sana bu soruyu sormadan, en sevdiğin rengin ne olduğunu bilemiyorsun.” Düşünecekti. “Şimdi renkleri kafamdan geçirince, hiçbirine taç yakıştıramıyorum. Bir anda değersiz çakıl taşlarına dönüşüyorlar.”

“En sevdiğin çakıl taşı hangisi öyleyse?”

“Ne yapmaya çalıştığını biliyorum.”

Aslında bilmiyordu. Zaten o Amatör İnsan’dı, bilmesi beklenemezdi ki. Gerçi, bir şeylerden haberdarmış gibi davranma konusunda oldukça becerikliydi. Bir şeyler hissediyor gibi gözükme konusunda da pek yetenekliydi. Ama aslında sadece etrafındaki profesyonel insanları taklit ediyordu. Çatal bıçak tutma şekillerine bakıp parmaklarının duruşunu düzeltiyordu. Diğer insanların kaç saniyede bir gözlerini kırptığını ölçüyordu. Birilerinin yağmurdan kaçtığını görünce, ne yapsın, o da kaçıyordu.

Insomnia hayatı çok enteresan kılıyor. Onu sevmediğimi söylüyorum ama… Hayır, bundan eminim. Onu sevmiyorum ve tüm kalbimle ondan kurtulmayı isterim. Ama, ama, bazen aklıma normalde hiç düşmeyecek fikirler düşürdüğü doğru. Hatta, fikirlerin ötesinde, derinlerde bir yere gömmüş olduğum gereksiz hatıraları da tekrar gün yüzüne çıkartıyor.

Bu hatıralar, normal bir insan olarak normal bir şehirde yaşarken işime hiç yaramayacak türden hatıralar. Herhangi bir diyalogda kullanılmaları yerinde olmaz. Uygunsuz da olmaz. Yalnızca, lüzumsuz olur. Ve Insomnia olmasa, bu zavallıcıkları ancak yaşlandığımda, değer verdiklerimin değeri azaldığında ve tek umursadığım elimdeki kumandanın düğmelerinin beni hangi kanala yönlendireceği konusu olduğunda, sıkıldığım bir öğle sonrası balkondaki çiçeklerime su vermeden evvel ibriği doldururken hatırlardım. Şöyle bir gülümsedikten sonra -tıpkı oğlumun devamlı hatırlatmasına rağmen unuttuğum ilaç saati gibi- tekrar unuturdum. Bu sefer derinlerde bir yere gömülmezdi, hayır. Yok olurdu. Hiç var olmamış gibi hem de.

Şimdiye kadar ona en uzun süre bakmış kişi Bob Dylan’dı. Hard Rain kapağındaki sert bakışlarıyla komodininde durduğu genci incelerdi. Sabah akşam demeden, dudaklarını hep bir şey söyleyecekmiş gibi aralık tutardı. Kimileri onun bu halini huzursuz edici bulurdu, kimilerinin tüyleri ürperirdi. Kimileri ise bu plağı diğerlerinin arkasına yerleştirirdi. Böylelikle sorgulayıcı bakışlardan kaçar ve yeni cümleler duymaya olan meraklarını bastırırlardı. Ama komodinin sahibi genç onu her yerde izleyen bu gözlerden çekinmiyordu. Başta, plağın kapağında ellerini ilk gezdirdiğinde yani, içi azıcık da olsa titremişti. Bob Dylan’ın bakışlarının erişemediği bir yer var mı diye epey araştırma yapmıştı. Ama tavana da çıksa, yorganının altına da saklansa, takip edilme hissi yakasından düşmüyordu. Sanki Bob, onun nereye gideceğini önceden tahmin ediyordu. Bir şekilde, sanki, geleceği görüyordu.

Glen Hansard’dan Lies’ı dinliyor, bir yandan da mutfağı topluyordum. Saat sabah 4 idi. Ve ben hiç olmadığım kadar enerjiktim. Uyumayalı epey oluyordu, yani yakın zamanda uyanmamıştım. Rüya görmemiş ve düşecek gibi hissetmemiştim. Yastığımın üstü soğumuş, yorganım kendi kendine ütülenmişti. Kedim benden çok uyuyordu. Üstelik o uyumamasıyla ünlüydü.

Boynumu ovmadan bulaşık yıkamaya başlayamıyordum. Sanki orada bana her şeyin iyi olacağını ve dayanmamı söyleyen bir nokta vardı. Ne zaman rahatsız hissetsem boynumu ovardım, evet. Bunu geçen aylarda fark ettim. Söyleyecek bir şey bulamadığımda elimin saç köklerimi çekiştirdiğini... Parmaklarımın tişörtümün yakalarında gezindiğini yani…

Kendime dair bu ilginç özelliği öğrendiğimde, bir tikim olduğunu bilmiyordum, oldukça hüzünlü hissettim. Bunu tek başıma öğrendiğim için kederliydim. Keşke biri bana, “Galiba iyi hissetmediğinde boynunu ovuyorsun.” deseydi. Böylece dikkate değer bir kimse olduğumu hissederdim. “Hiç fark etmedim.” derdim. O da “İmkânsız, hep yapıyorsun!” diye yanıtlardı. O günden sonra da, elimi kaldıracak gibi olduğumda konuyu değiştirirdi. Bana Totoro çizgi filminden ve kılcal damarlardan bahsedilmemesi gerektiğini bilirdi.