İnsanlar evlerine kapanmış, pencerelerine burunlarını dayayıp bir zamanlar dışarıda olmak ne demekti hayal etmeye çalışırken daha önce yeterince dikkat etmedikleri değerli şeyleri hatırlıyorlar. Kimisi her gün bindiği otobüste tutunduğu soğuk direği, kimisi okuluna girdiğinde görüp incelemeden geçtiği o silik tablonun mor çerçevesini hatırlıyor. Evlerindeki susuzluktan ölmek üzere olan çiçeklere hafifçe dokunup, bir dağ yolunda yürürken bacaklarına değen o uzun ve adını kimsenin bilmediği çirkin bitkileri anıyorlar... Geçerken selam verilmeyen tüm o ihtiyarlar ve konuşurken güneş gözlüğü çıkarma nezaketi gösterilmeyen saygıdeğer kimseler… hepsi yavaş yavaş fark ediliyor. Gözlerinin şeklini kafamızda canlandırmaya çalışıyoruz değil mi? Her gün sevdiğimiz o kedinin tüyleri ne renkti? Tüm bu yanından geçip gittiğimiz ayrıntılar bir bir zihnimize doluşup dışarıdaki rüzgârı içimize taşıyor.

Fakat sevgili okur,

hiç kimse,

hiç kimse size şimdi bahsedeceğim arkadaşımın yokluğunu fark etmiyor.

Salı sabahı Albayrak ailesinin mutfağı Yumurta Tutucusu’nun intiharıyla sarsıldı. Tabaklar, çanaklar, tencereler, tavalar… tüm mutfak gereçleri zangır zangır titriyor, bu trajediye sebep olan durumu merak ediyordu. Çünkü Yumurta Tutucusu oldukça sessiz bir genç olarak bilinirdi. Tartışmalara karışmaz, hep kenarda köşede otururdu. Kullanışlı değildi, boş bulunup alınmıştı işte. Atsan atılmaz satsan satılmazdı. Albayrak ailesi ona nadiren -dolapların en kuytu köşelerinde- rastlardı. Gerçi eğri oturup doğru konuşmak gerek! Evin küçük kızı Fatma bulduğu her fırsatta bu yumurta tutucusunu kullanırdı. Fakat kendisi çok yemek seçtiğinden, yumurta haşladığı zamanlar azdı. Neyse ki on bir aylık depresyon döneminden sonra yumurta tutucusunun iple çektiği Ramazan gelirdi. Kendisi pek sevinirdi buna. Her sahurda mutlaka yumurta haşlanırdı çünkü.

3 Aralık 1926’da, bunalım ve öfkenin üstüne çullandığı Agatha Christie İstanbul’da ortadan kayboldu. Bir göl kenarında ağaçlara çarpmış halde bulunan arabası ve dağılmış bavulları yüzünden tüm dünya bu esrarengiz yazarı konuşmaya başladı. Yavaş yavaş ümitler tükenirken Christie aniden ortaya çıktı. Fakat kaybolduğu zaman dilimi hakkında hiçbir açıklama yapmadı.

Bu olay hakkında çeşitli efsaneler uyduruldu. Kimi arabasını çarptıktan sonra hafızasını kaybettiğini söyledi, kimi fazla ileri gidip kocasının görüştüğü bir başka kadını öldürmek için ortadan kaybolduğunu öne sürdü. Fakat kimse, gerçekleri öğrenemedi. Şimdi izninizle bu durumu biraz kendime, biraz da Agatha Christie’nin kitaplarına uyarlamak istiyorum.

Gecenin bir yarısı kedim Keddie Mercury kulağıma fısıldadı: “Gel benimle.”

Uyku sersemi bir halde “Ne? Nereye?” diye sordum.

“Şşşt!” dedi öfkeyle. “Sessiz ol. Beni takip et, kimselere görünme.”

Sıcak yorganımı bir kenara atıp patilerini yere hafif hafif değdirerek yürüyen Keddie’nin peşinden gittim. Ablamın odasının yanından geçtikten sonra yatak odasına girdik. Anne ve babam uyuyordu. Keddie bizi duymamaları için halden hale girerken ben gayet sakin bir şekilde bir açıklama bekliyordum. Kıyafet dolabına girip sürgülü kapıyı kapattı. “Uzun zamandır içimde tuttuğum bir sır var… Güvenimi kazanmanı bekliyordum. Bugün o balıklı yaş mamayı vererek çok iyi ettin. İki yılın ardından sırrımı seninle paylaşıyorum işte…”

Bir iş adamının çantası koluma çarpınca irkildim. Sokakta yaşarken doya doya uyumak epey zordu. Ya az önceki gibi bir çantayla uyandırılırdınız ya da sabırsız bir sürücünün bastığı kornayla. Eğer şanslıysanız birkaç veledin size dik dik bakıp fısıldaştığını da görebilirdiniz.

Esneyerek bankın öteki tarafına döndüm. Bu gereksiz insanlara bakarak zamanımı harcayacak değildim ya! Fırından sıcak ekmeklerini alan babaların tatlı tatlı çocuklarına sarılması midemi bulandırıyordu. Teyzelerin balkondan balkona sohbet etmesi de… Hele o etrafa saf saf gülümseyen aşıklar!

Evde geçirdiğim 22. günü de tamamlarken yatağıma uzanıp sessizce tavanın yerinde gökyüzü olduğunu hayal ediyorum. Kendime ve insanlara verebileceğim tek şey soyut ve temeli zayıf cümlelerken, o cümleleri dahi yazamamak biraz da olsa içimi sızlatıyor... Geleceğe doğru giden yolun üstüne çöken sis yüzünden önümü göremiyorum. “Hayallerimi gerçekleştirebilecek miyim acaba?” diye düşünüyorum ve televizyondan bugünün ölüm sayısı açıklanırken gözlerimi kapatıp bir ‘yapılacaklar listesi’ oluşturuyorum.

Önce boynumda rüzgârı hissetmeyi çok özlediğim için İngiltere’nin kırsal kesimlerine gidiyorum. Amacım Jane Austen’ın “Ve bazen duygularımı kendime saklıyorum, çünkü onları anlatabilecek hiçbir dil bulamıyorum.” sözlerini defterine yazdığı yeri bulmak. Winchester’da hava güneşli ve her yerden filmlerde insanlar dans ederken konuştuğunda duyulan o tatlı boğuk müzik yükseliyor. Gördüğüm her bir ağaç bilge sözler söyleyerek yapraklarını kabartıyorlar.

Hiç Kimse,

Sana öyle gıpta ederim ki…

Hiç Kimse,

Varlığını öyle derinden hissederim ki…

Hiç Kimse evinden çıktı fakat kapıyı kilitlemedi. 37. defa girdiği bakkala bir kez daha kendini tanıttı. Saygısızlık olmasın diye şapkasını bile çıkartmıştı. 36. ekmeğini aldı. Veda edip çıkınca ekmeğinin yarısını kuşlara dağıttı. Tek başınaydı, yemeklerini israf etmekten sıkılmıştı. 34. kez beslediği kuşlar onu ilk defa görmüşçesine korkuyla yaklaştılar yanına…

 Güzel bir okul sabahı (tabii bir okul sabahı ne kadar güzel olabilirse) Küçük Çocuk sıra arkadaşı olan Küçük Kız’a selam verdi. İçten içe ona karşı bir şeyler hissediyor gibiydi fakat bunun ne olduğunu bilmiyordu. İçinde hissettiği tuhaflıklardan dolayı Küçük Kız’a ‘Acı’ ismini vermişti.  İkisi en ön sıradaydılar ve bu konuşmalarına pek engel olmazdı. Öğretmenlerin sorularına asla verilmeyecek cevaplar verirlerdi ve her gün yapacak bir şeyler bulurlardı. Küçük Çocuk, Küçük Kız’ın önündeki kalın kitabı görünce bir an duraksadı. 

Gün ışıklarının gözünün üzerinde dans etmeye başlamasıyla çocuk heyecanla yatağından sıçradı. “Günaydın Gökyüzüüüüüüüü!” dedi zevkle.

 Çocuk, kurak ama yine de yeşil denilebilecek bir kasabada anne ve babasıyla yaşıyordu. Son bir yıldır kendisinde tuhaf haller vardı. 

"Hastayı kaybettik." dedi doktor. "Hastayı kaybettik."

Küçük kız gözlerini devirdi. "Ne biçim hastane burası! Nasıl kaybederler koca adamı!"

Ağlayan annesinin sırtını sıvazladı. "Ben onu bulur getiririm. Ağlamayın rica ederim!"

İnsanların kalpleri yumrukları kadar olurmuş,

Fakat benimki biraz daha küçük.

Herkesi seviyor,

Bu yüzden çok acı çekiyor.

19.11.2020

Bir zamanlar dans eden bir mum yaşardı.

Her valsi operayı tanırdı.

Hareketleri yumuşak ve akılda kalıcıydı.

Tüm alkışı o toplardı.

Kimse bilmiyordu ki o sönmemek için böyle çok sallanıyordu.