Bir gün durup kendi kendime dedim ki: “Bundan sonra en sevdiğim çiçek ayçiçeği.” Böyle bir şey söylemem yersizdi belki ama ben yine de uzun bir süre ayçiçekleri hakkında düşündüm. Onlardan önce en sevdiğim çiçek papatyaydı. Fakat herkes onları sevip, onlara şiir, şarkı yazıp durunca kalabalığın verdiği etkiden soğudum.

 Gördüğüm bir ayçiçeğine fısıldadım. “Sen benim gizli hazinemsin. Herkesin seni sevip, bilmesini istemiyorum. Hayatta ilk kez cimrilik yapmak istiyorum. Sen ne düşünüyorsun?”

 Benim Kore’ye gelişim, ayçiçeklerinin konuştuğu döneme denk geldi. 

Kendime bir şarkı yazabilseydim eğer, Whitney Houston’ın söylemesini isterdim. Sözleri “Üzülme.” diye başlardı. Klasik ve sıradan olurdu. Her dinlediğimde müzisyen olmadığımı kendime hatırlatır, yine de sesini kısmazdım.

Hafif bir şarkı olurdu, bağırmaya gerek duyulmazdı. Herkes söyleyebilirdi rahatlıkla. Sessiz bir çığlık gibi seslenirdi ama bir yandan da kahkaha atardı denizi izlerken. Denizi mi izlerdi? Bir şarkı? Kahkaha atıyor.

Annem Boşnak olduğu için, Bosna’nın nasıl bir yer olduğu bana sık sık sorulur. Hatta geçenlerde Bosna’yı tanıtmak için küçük bir kitapçık hazırlamam bile istendi. Bosna’ya defalarca kez gitmiş olmama rağmen, oradaki tüm şehirlerin ismini bilmiyorum. Oradaki okul sistemi hakkında hiçbir fikrim yok. Aslında turistik olan pek çok yere hiç gitmedim. Hep yediğim bir meyve var ama hala isminin Borovnica mı yoksa başka bir şey mi olduğunu hatırlamıyorum. Açık konuşmak gerekirse, sanırım Bosna hakkında en iyi hatırladığım şey Başçarşı’ya inmek için bindiğimiz otobüs, yani “Şesnest B” onun da yanisi “16B”